Rome II

Na de eerste enerverende dag volgde logischerwijs een tweede. Een bezoek aan de Musei Vaticani en aan de Basilica di San Pietro stonden op het programma. Terugdenkend aan een eerder reisje Rome, bereidde ik me voor op een enorme wachtrij voor de entree van het imposante gebouw. Tot mijn grote verbazing was er geen wachtende toerist langs de hoge muren te bekennen. Enkel wat straatverkopers en opdringerige lieden die een ‘skip the line tour’ aanboden tegen vermoedelijk belachelijk hoge prijzen. Afgepoeierd dus.

Met studentenkorting ‘in the pocket’ begonnen we aan onze tocht door het meer dan 7 km lange gangenstelsel van de musea. We hebben die kilometers uiteraard niet allemaal gelopen, maar slenterden wel van kostbare archeologische vondsten naar immense antieke wandkleden met kunstzinnige afbeeldingen van oude (stoffige) verhalen, en langs sierlijke meubelstukken, op weg naar één van de hoogtepunten van de musea, namelijk de beroemde Stanze di Rafaello. Dit alles onder het genot van het je een weg banen door zwetende mensenmassa’s, sommigen bijzonder veel interesse tonend, enthousiast fotograferend, anderen juist zuchtend onder de drukkende last van hun koptelefoons of jengelende kinderen, weer anderen naarstig op zoek naar de met een vlaggetje wapperende gids, of gewoon een mooi museumstuk. Dit alles was doorweven met geluiden van enthousiast in tientallen talen vertellende gidsen, het zojuist genoemde gejengel, geklik van camera’s, de strenge stem van een bewaker, het geruis van de vele geluidsapparatuur.. Ach, als onderdeel van dit veelzijdige deel der mensheid, hoor je mij niet klagen. De Stanze waren snel gevonden en opnieuw het bekijken waard. Rafaello is een ware koning in het creëren van een prachtig kleurenspel.

Na de Stanze zochten we spoedig onze weg naar hét hoogtepunt van de musea, namelijk de Capella Sistina. De plaats waar, 15 tot 20 dagen na het overlijden van een paus, achter gesloten deuren het geheimzinnige conclaaf plaatsvindt en waar ‘rood-gejurkte’ kardinalen een gewichtige stem uitbrengen op een nieuwe paus, terwijl het vrome volk vol spanning naar de schoorsteen van de kapel tuurt om zwarte of witte rook te kunnen ontwaren. Tot zover de Roomse riten. De kapel trekt mij vooral om de bijzondere schilderkunst van Michelangelo, te weten de overbekende Creazione di Adamo (Schepping van de mens) en Giudizio Universale (Het laatste oordeel). En van deze twee gaat mijn voorkeur dan, in het geheel niet voorspelbaar, uit naar eerstgenoemde.

We waren nog niet binnen of een levendige herinnering aan de typische sfeer in de kapel kwam mij voor de geest. Het geschreeuw (‘Silenzio’) van de bewakers, hun scherpe blik gericht op toeristen met camera’s (fotograferen is ten strengste verboden) en het geluid van de bel die maande tot iets als ‘doorlopen, er willen meer mensen de kapel bezichtigen’, waren duidelijk onveranderd gebleven. Één groot feest van herkenning.

Een plaatsje gevonden tussen de vele mensen die oprecht moeite deden te zwijgen en in alle devotie het kunstzinnig schoon te bewonderen, wierp ik mijn hoofd achterover om vervolgens in deze niet al te aangename positie de schilderkunst van onze ‘held van de dag’ (gedeelde plek met Rafaello) op het plafond te bestuderen. En het was weer fijn. Mijn soms wat rebelse aard bracht mij nog tot het héél stiekem fotograferen van het plafond. Zoiets moet je gewoon gedaan hebben. Naast het plafond heb ik uiteraard ook de andere schilderingen bestudeerd, tot de mensenmassa ons echt te veel werd en wij snel maar zeker voldaan de kapel verlieten. Op naar de Sint Pieter!

De eerste aanblik van het weidse Sint Pietersplein gaf een enigszins weldadig gevoel. Het lichte steen van de zuilen, de stralende zon, de helder blauwe lucht; een prachtig plaatje! We besloten ons allereerst te wagen aan de fikse klim naar de koepel en sloten ons snel aan bij een lange rij mensen. Ook hier vlogen de ‘skip the line’s’ ons om de oren. Maar wij waren Oost-Indisch doof of druk fotograferend. Voor we het wisten was de rij voorbij, hoewel onze watervoorraad wederom aardig geslonken was. Nadat we onze gebruinde schouders bedekten met een zedige sjaal, konden we beginnen aan de tocht. Of het nu was omdat wij ons geld graag goed besteden of wij de lift voor mietjes vinden weet ik niet meer, maar we negeerden in ieder geval de lift, bespaarden daarmee wat geld en bestegen de minstens 500 traptreden richting de hemel. Onderweg kwamen wij over een platform, waar ons al een prachtig uitzicht over de eeuwige stad werd geserveerd. Vervolgens bracht de tocht ons op een galerij in de kerk, waar wij van bovenaf een deel van het interieur van de basiliek konden zien, zo’n 50 meter onder ons poppetjes over de marmeren vloeren zagen bewegen en de mogelijkheid hadden om te proberen de ontelbare stukjes mozaïek in de 2,5 meter brede koepel te tellen. Na wat smalle wenteltrappen en zeer nauwe gangetjes kwamen we op plaats van bestemming, alwaar een frisse windvlaag ons verwelkomde. We drongen, net als de anderen, wat voor de hekken, tuurden naar voor ons bekende gebouwen en genoten van de overdaad aan visuele sensaties.

Na een half uur begonnen wij weer aan de tocht naar beneden, om vervolgens in de kerk te belanden. We werden overspoeld door een stroom toerisme, te veel bewaking en te veel geluid. Naar devotie en rust kon tevergeefs gezocht worden. Maar ach, wij gingen mee in de stroom en lieten ons langs de bekende Pietà van Michelangelo voeren, waarna wij even neerploften op de grond bij één van de zuilen. We genoten van de mogelijkheid even te kunnen zitten en bestudeerden een tijdje de vele voorbij wandelende benen. We waren nog maar net een filosofie over deze objecten begonnen, of we werden gestoord door een bewaker. Het was ten strengste verboden op de grond van deze kerk te zitten. Ach, ik snap het wel. Als alle bezoekers zich als zwervers zouden gedragen..

We besloten nog een klein rondje door het immense gebouw te maken en vervolgens de drukte te ontvluchten. Weer buiten op het prachtige plein, zochten we de schaduw van de zuilen op om daar een uurtje uit te rusten. Heerlijk. De zon verdween langzaam achter de basiliek, wat een mooi spel van schaduw en zonlicht opleverde. Genietend van wat muziek, een boek, de authentieke sfeer van het plein, bedacht ik me dat ‘in Rome wonen’ een mooie droom voor op de lijst ‘later als ik groot ben’ is. Hij staat erop. ;)

Deze geweldig fijne dag sloten we af met een wandelingetje langs de Engelenburcht en een gezellig etentje in een smal, sfeervol straatje nabij de Spaanse Trappen.

Zittend op de Spaanse Trappen snoof ik de aangename mediterrane sfeer nog eens diep in mij op, om vervolgens tot de conclusie te komen dat deze vakantie niet lang genoeg kon duren.

(December 2012)